Kończymy dziś małą sagę pt. „Lista UNESCO 2016”. Większość czasu spędzimy na kontynencie azjatyckim, zajrzymy też na Karaiby, a także eksplorować będziemy afrykańskie wody. Jeśli wytrwacie do końca, to mamy dla Was też zaskakujące wieści…

Lista UNESCO i jej różnorodność

Schemat dzisiejszego wpisu będzie taki sam, jak poprzednich częściach zestawienia (I i II). Przy nazwie kraju, z jakiego pochodzi dany obiekt pojawi się także numer kryterium, ze względu na które został włączony w poczet miejsc specjalnie chronionych przez UNESCO. Ostatnią siódemkę już czas zatem rozpocząć

1. Zuojiang Huashan (Chiny, kryterium: III, VI). To właśnie w południowo-zachodnich Chinach, wśród krasowych jaskiń i stromych urwisk żył w epoce brązu lud Luo Yue. Stworzyli oni wyjątkową kulturę, której jednym z najważniejszych przejawów jest sztuka naskalna. W regionie zachowało się aż 38 stanowisk z malowidłami naskalnymi, które datuje się na okres między V w. p.n.e a II w. n.e. Są one zapisem wydarzeń z życia codziennego, a także z kultycznych uroczystości. To właśnie w tym regionie poprowadzony jest uważany za najniebezpieczniejszy na świecie szlak.
   

   Zuojiang Huashan (fot.UNESCO)

2. Pustynia Daszt-e Lut (Iran; VII, VIII). O wpisanie na listę tego miejsca, znajdującego się we wschodnim Iranie, starano się już od kilku lat. Pustynia o powierzchni ponad 80 tys. km² znana jest z kilku powodów. To właśnie tutaj jeden z satelitów NASA odnotował rekordową, jak dotąd, temperaturę na Ziemi – było to 70,7 st. Celsjusza. Notuje się też jedną z najmniejszych na świecie roczną sumę opadów – średnio nie przekraczają one nawet 100 mm. W okresie od czerwca do września subtropikalne, silne wiatry przenoszą ogromne masy złotych ziarenek, tworząc niespotykane nigdzie piaskowe formacje. Wszystkie zjawiska na Daszt-e-Lut są przykładem unikatowych procesów erozyjnych i geologicznych.
   

   Pustynia Daszt-e Lut (fot. UNESCO)

   

   Pustynia Daszt-e Lut (fot. UNESCO)

3. Nalanda Mahavihara (Indie; IV, VI). Jest to archeologiczne stanowisko położone w indyjskim stanie Bihar. Skrywa ono ruiny starożytnego zespołu uniwersyteckiego, w którego skład wchodzą pozostałości klasztornych zabudowań, mieszkalnych pomieszczeń oraz świątyń, które powstawały na przestrzeni od III w. p.n.e. do XIII w. n.e. Znajdują się tam dzieła sztuki w stiuku, kamieniu i metalu, głównie postacie Buddy, bodhisattwów i innych bóstw panteonu buddyjskiego. Nalanda to najstarszy tego typu obiekt na subkontynencie indyjskim. Naukowcy uważają, że wykształcenie pobierać tam mogło mogło 10 tys. studentów z różnych krajów buddyjskich.
   

   Nalanda Mahavihara (fot. UNESCO)

   

   Nalanda Mahavihara (fot. UNESCO)

4. Historyczne nabrzeże Antigui (Antigua i Barbuda; II, IV) Ukształtowanie terenu wyspy, liczne zatoczki, wdzierające się głęboko w ląd, otoczone zielonymi wzgórzami, stanowią naturalną barierę przed huraganami i sztormami. Między innymi dlatego, Brytyjczycy wznosili, począwszy od końca XVIII wieku, pracą i siłą pokoleń afrykańskich niewolników, wspaniałą zabudowę portową i stoczniową, która wraz z okolicznymi stanowiskami archeologicznymi została doceniona przez komisarzy UNESCO.
   

   Nabrzeże wyspy Antigua (fot. UNESCO)

   

   Historyczne doki na wyspie Antigua (fot. UNESCO)

5. Nan Madol (Mikronezja; I, III, IV, VI) Na południowo-wschodnim wybrzeżu wyspy Pohnpei znajduje się zespół 99, wybudowanych z bazaltowych kamieni wysepek, które połączone są ze sobą siecią kanałów. Było to rytualne centrum dynastii Saudeleur, według ustnej tradycji panującej tu w latach około 500-1450 n.e. Zachowały się tu także megalityczne budowle, które pełniły głównie rolę grobowców i mauzoleum. Nan Madol UNESCO wpisało także na List of World Heritage in Danger, która skupia miejsca zagrożone unicestwieniem.
   

   Nan Madol (fot. UNESCO)

   

   Nan Madol (fot. UNESCO)

6. Park Narodowy Sanganeb Marine, Park Narodowy Dungonab Bay oraz Wyspa Mukkawar (Sudan; VII, IX, X) Lista UNESCO wzbogaciła się o kolejne morskie ekosystemy. Sanganeb to atol koralowy na stromych zboczach, zlokalizowany w centralnej części Morza Czerwonej, około 25 kilometrów od miasta Port Sudan. Dungonab Bay i okolice Mukkawar (125 km na północ od Port Sudan) wyróżnia, prócz ogromnych raf koralowych, występowanie populacji wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, w tym krytycznie zagrożonego żółwia szylkretowego. Dungonab Bay jest także jednym z niewielu miejsc na świecie, gdzie żyje diugoń przybrzeżny (od niego właśnie wzięła się nazwa zatoki).
   

   Sanganeb (fot. UNESCO)

7. Shennongjia (Chiny; IX, X). Leśny Dystrykt Shennongjia, położony w północno-zachodniej części prowincji Hubei jest jednym z trzech, ogromnych rezerwatów bioróżnorodności na terenie Chińskiej Republiki Ludowej. Pod jego ochroną znajdują się subtropikalne lasy ukryte w wśród górskich pasm. Różnorodna pod względem flory Shennongjia jest też domem dla wielu rzadkich gatunków zwierząt, takich jak pantera mglista, niedźwiedź himalajski, rokselana złocista czy chińska salamandra olbrzymia. Ciekawostką jest fakt, że Shennongjia jest jubileuszowym, 50-tym obiektem, który wywodzi się z Chin.
   

   Shennongjia (fot. UNESCO)

   

   Rokselana Złocista (fot. UNESCO)

Obiecaliśmy wcześniej, że będą niespodzianki. Przyszedł czas właśnie na nie. Otóż, lista UNESCO nie tylko się powiększyła w tym roku. Kilka miejsc zostało z niej wyrzuconych. Najbardziej znanym obiektem, który wypadł  jest gruzińska Mccheta, której zabytki (m.in. monastyr Dżwari z VI wieku) były wpisane do katalogu UNESCO od 1994 roku. Przedstawiciele organizacji już od lat grozili władzom gruzińskim, że ich perełka zostanie stamtąd usunięta. Powodem były rozliczne prace remontowe, pseudo-konserwatorskie i urbanizacyjne, które ingerowały w historyczną strukturę miasta. W ich wyniku usunięto część cennych fresków, a niekontrolowana rozbudowa budynków na starym mieście sprawiła, że centrum Mcchety straciło swój zabytkowy charakter.

Drugą niespodzianką, o której trzeba wspomnieć, jest informacja niezwykle dla nas, Polaków, miła i przyjemna. Postanowiono bowiem, iż przyszłoroczna, 41. sesja Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO odbywać się będzie w Krakowie. Dokładna jej data będzie podana wkrótce, jednak już teraz wiadomo, że będzie to początek lipca.

Macie już krótki przegląd wszystkich, tegorocznych miejsc, nad którymi UNESCO objęło swój patronat. Zgadzacie się z wyborem Komitetu? Jakie obiekty byście sami dodali? Obecnie jest ich już ponad 1050, rozsiane są po całym świecie, mają ogromną wartość kulturową – chcielibyście gdzieś się wybrać? Jeśli tak, to gdzie? Dajcie znać w komentarzach…

ROZBUDZAMY PODRÓŻNICZE MARZENIA