Dzisiejszy wpis będzie tylko wstępem do jutrzejszego. Zabieramy Was po raz kolejny do Nowej Zelandii. Ostatnio wędrowaliśmy po Routeburn Track, a tym razem mamy zamiar zagłębić się w monumentalny Tongariro National Park, który od 1993 roku znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Dlaczego to będzie tylko wstęp? Dowiecie się na końcu tekstu.
Potęga i historia Tongariro National Park
Tongariro to zdecydowanie najstarszy park narodowy w Nowej Zelandii. Utworzono go na Wyspie Północnej już w 1887 roku i obejmuje powierzchnię aż 795,98 km². Tongariro National Park wpisano jako pierwszy obiekt pod zmienionymi kryteriami, które opisują całościowo krajobrazy kulturowe. W związku z tym należy do nielicznych obiektów, które figurują tam dzięki wyjątkowemu znaczeniu dla dziedzictwa kulturowego (Tongariro ma ogromne znaczenie dla kultury Maorysów), jak i znaczeniu przyrodniczemu – ze względu na wyjątkowość znajdujących się tu wulkanów. Góry w sercu parku są niezwykle ważne dla Maorysów, także ze względów religijnych. Symbolizują one duchowe więzi między tą społecznością a jej środowiskiem.
(fot. pixabay.com)
Park chroni aktywne i wygasłe wulkany, różnorodne ekosystemy i spektakularne krajobrazy. Wiele gatunków flory i fauny znajduje się w gronie endemitów, ale figuruje też Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Ekosystemy Tongariro są niezwykle zróżnicowane: począwszy od pozostałości lasów deszczowych do praktycznie jałowych pól lodowych. Od najniższych partii parku aż do wysokości około 1000 m na zachodzie i północy można tu znaleźć około 3000 hektarów pozostałości powszechnego niegdyś mieszanego zastrzalinowato-liściastego lasu deszczowego. Wyżej pojawia się buczyna, która przechodzi w trawiaste zarośla (tussock grasslands) charakterystyczne szczególnie dla Południowej Wyspy, tu pokrywając około 9500 ha na wysokości od około 1200 do 1500 metrów n.p.m. – w północno zachodniej części parku i wokół masywu Ruapehu. Wyżej znaczne obszary są zdominowane przez pola wulkanicznych żwirów.
Tongariro National Park leży na południowym krańcu, długiego na 2500 km, łańcucha wulkanów, który rozciąga się na północny-wschód w kierunku Oceanu Spokojnego. Wulkany ze względu na lokalizację składają się z dwóch grup. Kakaramea, Tihia i Pihanga oraz towarzyszące im kopuły, otwory wentylacyjne, stożki i kratery, tworzą tzw. grupę północną. Położne są około 10 km na północny-zachód od centrum parku. Są to wulkany wygasłe, niedziałające od 20 000–230 000 lat. Druga grupa to wulkany aktywne i rozciąga się ona na długości około 20 km i szerokości około 10 km w południowo-zachodniej części Tongariro National Park. Obejmuje ona wulkany Ruapehu, Ngauruhoe i Tongariro (2797, 1967 i 2287 m n.p.m.). Kompleks składa się ze stożków, kraterów oraz zastygłych strumieni lawy. Oprócz tych głównych cech park zawiera również inne wygasłe wulkany, osady lodowcowe oraz różne źródła. Lodowiec ustąpił z tego terenu około 14 700 lat temu, pozostawiając po sobie doliny polodowcowe oraz różne formacje morenowe. Lodowce są obecnie ograniczone do szczytu Ruapehu, który ma około 1 km długości.
Raupehu (fot. pixabay.com)
Park zdobył szczególną popularność, gdy świat ujrzał go w kolejnych częściach Władcy Pierścieni w reżyserii Petera Jacksona. Księżycowy krajobraz tego miejsca mogliśmy wszyscy podziwiać w scenach podróży Bilbo do Mordoru, a wulkan NGAURUHOE (2287 m.n.p.m.) „grał rolę” Góry Przeznaczenia. Przez teren parku biegną dwie sławne trasy trekkingowe – Tongariro Alpine Crossing oraz 3-dniowy Tongariro Northern Circuit i to właśnie one będą bohaterem jutrzejszego tekstu.
I would like this!!!
Don’t think about it a lot! Just GO there!